Op de laatste werkdag van president Biden, heeft hij Leonard gratie verleend, Leonard mag binnenkort in februari de gevangenis na 50 jaar als “politiek gevangenschap” verlaten op 80 jarige leeftijd, Leonard is ziek en mag de rest van zijn straf thuis uitzitten.

Het verhaal hierachter; Leonard werd tijdens de bezetting van Wounded Knee in 1975 gearresteerd voor de moord op 2 FBI agenten tijdens een schietpartij, men heeft nooit het volledig bewijs kunnen leveren dat hij voor de gedode agenten aansprakelijk was, maar het ging meer om een louter politiek voorbeeld te stellen, zodat de Natives konden gekraakt en gestraft worden.

Het ga je goed, geniet van uw beperkte vrijheid.

Onze volgende uitstap!

Het bloedbad van Wounded Knee, Zuid Dakota, US.

Op 29 December 1890 hadden de Noord-Amerikaanse Indianen al veel geleden onder de nederlagen tegen de blanken. Een deel van hen leefde in erbarmelijke omstandigheden in het Pine Ridge reservaat. In Nevada voorspelde de Pajute indiaan Wovoka de Indianen een herboren en vredige aarde zonder blanken, met terugkeer van alle overledenen, als de Indianen voortaan oprecht zouden leven, geen alcohol meer zouden drinken en zichzelf ritueel zouden reinigen.

Kicking  Beer, een Sioux-indiaan van de Minconjou  Lakota, die in het Pine Ridge reservaat leefde, reisde naar Wovoka om kennis te nemen van diens voorspelling, gaf er zijn eigen visie aan en voorspelde de uitroeiing van de blanken. Speciale hemden (ghost shirts) gemaakt en beschermd geworden bij een rituele geestendans, zouden bescherming bieden tegen de kogels van de blanken.

De autoriteiten in het Pine Ridge reservaat raakten bevreesd voor een opstand. Ze verboden de geestendans en schakelden het leger in.

De Miniconjou Lakota haalden Sitting Bull over om zich bij hen te voegen, maar voor het zover was, werd hij door de Indiaanse politie gearresteerd. Er ontstond een schermutseling. Sitting Bull, zeven van zijn krijgers en zes leden van de Indiaanse politie kwamen hierbij om.

De zevende cavalerie ging onder bevel van majoor Samuel Whitside op zoek naar de Miniconjou die het reservaat waren ontvlucht. Op 28 december 1890 werd de groep gevonden, dertig mijl ten oosten van Pine Ridge. De uitgeputte en slecht tegen de winterkou geklede Indianen boden geen verzet. Ze kregen de opdracht een kamp op te slaan bij de Wounded Knee Creek, vijf mijl westelijker.

De volgende ochtend wilde het leger de Indianen ontwapenen. Hun medecijnman Yellow Bird  voorspelde dat de geestesdanshemden hen zouden beschermen tegen de kogels van de militairen. Intussen probeerden enkele soldaten een van de Indianen zijn geweer te ontnemen. Zij wisten niet dat hij doof was en zagen zijn onbegrip aan voor verzet. Er ontstond een worsteling waarbij het geweer per ongeluk afging en een soldaat neerviel. Dit was het begin van een hevige schietpartij. Van dichtbij vuurden de soldaten, ondersteund door snelvurende Hotchkiss kanonnen, in de groep Indianen die slechts gewapend waren met de knuppels en messen die ze hadden verborgen in dekens.De geestesdanshemden hielpen niet. Tientallen Indianen, onder wie veel vrouwen en kinderen, werden neergemaaid. De enkele Indianen die erin geslaagd waren om te vluchten werden kilometers ver buiten het kamp achtervolgd en gedood. In totaal kwamen meer dan 200 Indianen om. Er sneuvelden 25 militairen, en 39 raakten gewond. Na het bloedbad begon het enorm hard te sneeuwen. De volgende lente, toen het leger terugkeerde, werden van de lijken die waren blijven liggen 144 indianen, waaronder 44 vrouwen en 16 kinderen, begraven in een massagraf.

Let us remember, it was also Christmas that time.

Editie 2024, goed voor 130 ruiters, tocht van 1 week van 22 tot 28 december, vertrekken in Bridger met aankomst in Wounded Knee, goed voor 300 mijl of 483 km.

DE BETEKENIS VAN DEZE HISTORISCHE RIT KAN NIET ONDERGESTELD WORDEN. 

Op 29 december 1890 vermoordde de Zevende Calvarie van het Amerikaanse leger 150 tot 300 Lakota-indianen, evenals hun leider Miniconjou Lakota-chef Sitanka, bekend als Big Foot, in Wounded Knee, South Dakota. 

Na de dood van Sitting Bull door toedoen van het Amerikaanse leger, slechts enkele dagen voorheen op 15 december, reden Big Foot en zijn volgelingen 300 mijl naar het Pine Ridge-reservaat om zich bij Oglala-chef Red Cloud te voegen in een poging het land en de tradities van Lakota vreedzaam te behouden. Toen Big Foot en zijn medereizigers werden opgemerkt en tegengehouden door het Amerikaanse leger, onderwierpen ze zich zonder weerstand en sloegen hun kamp op bij de Wounded Knee Creek op Pine Ridge.

De daaropvolgende maandagochtend begon het leger wapens in het kamp in beslag te nemen.  Kort daarna klonk een schot (wie en waarom is nog steeds onzeker) en het leger opende het vuur: in de eerste paar minuten vielen tientallen doden, waaronder Big Foot. Binnen 30 minuten lagen maar liefst 300 Lakota -baby's en -kinderen, -vrouwen en -mannen dood. (Slechts vele dagen later, in januari, keerde het leger terug om 146 Lakota in een massagraf te begraven.  

Zesennegentig jaar later, in 1986, richtten twee Lakota ouderen: Curtis Kills Ree en Birgil Kills Straight, de Sitanka Wokiksuye (Big Foot Memorial Ride) op, waarbij de route van de Big Foot naar Wounded Knee werd gevolgd. 

‘De reis was het begin van een langverwacht genezingsproces’ en ‘Tijdens de twee weken durende reis van 300 mijl ervaren ruiters enkele van de ontberingen die hun voorouders hebben doorstaan, als een fysieke, spirituele en intellectuele herinnering.” 

(In 1992 werd het evenement nieuw leven ingeblazen onder de naam Oomaka Tokatakiya [Future Generations Ride]. Hoewel het nog steeds een eerbetoon is aan Big Foot en zijn volgelingen, is de rit van vandaag bedoeld om leiderschapskwaliteiten bij de jeugd te bevorderen.)

Het herinneren van de geschiedenis en tegelijk de Cultuur eren.

Naar aanleiding van het einde in Europe van de 1′ en 2′ wereldoorlog, is op 1 en 11 november een jaarlijkse herdenking van deze moedige soldaten, het minste wat wij kunnen doen.

Als je weet dat zij allen sinds hun verplichte verhuis, einde 1800, naar reservaten en verplicht werden hun cultuur te vergeten, waren wij, de vrije “westerlingen” die hen plots dringend nodig hadden om ons allen te redden van de ondergang, want nu waren ze plots “gevraagd hun eigen stam taal te spreken”, nu mocht het wel, weliswaar in een code vorm, en die door geen enkele tegenstander ooit ontcijferd of gebroken werd.

Eerste Wereldoorlog:
In Frankrijk had het 142e Infanterieregiment, de 36e Divisie, tijdens de Eerste Wereldoorlog een compagnie Indianen die 26 talen en dialecten spraken. Twee Indiaanse officieren werden geselecteerd om toezicht te houden op een communicatiesysteem dat bemand werd door 18 Choctaw. Het team zond berichten over troepenbewegingen en hun eigen tactische plannen uit in hun moedertaal. Soldaten van andere stammen, waaronder de Cheyenne, Comanche, Cherokee, Osage en Yankton Sioux, werden ook ingeschakeld om als codesprekers te communiceren. Vóór hun aankomst in Frankrijk hadden de Duitsers elke gebruikte Amerikaanse code gebroken, met de dood van veel soldaten tot gevolg. De Duitsers hebben echter nooit de ‘code’ van de Indianen kunnen ontcijferen en deze soldaten werden liefkozend ‘codesprekers’ genoemd.

Tweede Wereldoorlog:
Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikte het leger Indianen bij zijn signaalcommunicatieoperaties in zowel de Europese als de Pacifische operatiegebieden. Codesprekers van studenten werden geïnstrueerd in elementaire militaire communicatietechnieken. De codesprekers ontwikkelden vervolgens hun eigen woorden voor militaire termen die in hun eigen moedertaal nooit bestonden. De wereld voor ‘kolonel’ werd bijvoorbeeld vertaald naar ‘zilveren adelaar’, ‘gevechtsvliegtuig’ werd ‘kolibrie’, ‘mijnenveger’ werd ‘bever’, ‘halfrupsvoertuig’ werd ‘racebaan’ en ‘pyrotechniek’ werd “mooi vuur.”

Het leger en het marinekorps gebruikten een groep van 24 Navajo-codesprekers in het Pacific gebied, die in veel bloedige eilandcampagnes vochten. In Noord-Afrika dienden acht soldaten van de Meskwaki-stam uit Iowa als codesprekers in het 168th Infantry Regiment, 34th Division. In Europa kreeg de 4th Signal Company, 4th Infantry Division, 17 Comanche-codesprekers toegewezen. Vanaf de D-Day-landingen in Normandië in juni 1944 tot de bevrijding van Parijs en het Ardennenoffensief hielden ze de communicatielijnen veilig.

Soldaten van andere stammen, waaronder de Kiowa, Winnebago, Chippewa, Creek, Seminole, Hopi, Lakota, Dakota, Menominee, Oneida, Pawnee, Sac, Fox en Choctaw, dienden tijdens de oorlog. Sommigen werden gedood en gewond en minstens één werd gevangengenomen. Als bewijs van hun professionaliteit is de vijand er nooit in geslaagd de communicatie van de codesprekers te verbreken.

Veel van de codesprekers zetten hun militaire carrière verder en dienden tijdens de oorlogen in Korea en Vietnam.

Late erkenning:
Jarenlang bleef het werk van de codesprekers geheim. Vervolgens keurde het Congres op 18 juni 2002 de Code Talkers Recognition Act goed om de belangrijke rol te erkennen die deze soldaten speelden bij het ‘uitvoeren van zeer succesvolle communicatieoperaties van een uniek type die enorm hebben geholpen bij het redden van talloze levens en bij het bespoedigen van het einde van de Eerste Wereldoorlog, en de Tweede Wereldoorlog.” De wet stelt verder dat de codesprekers “onder de zwaarste gevechtsacties opereerden … de klok rond om informatie te verstrekken … zoals de locatie van vijandelijke troepen en het aantal vijandelijke kanonnen.”

Het Congres erkende de opmerkelijkheid van de prestaties van de codesprekers, ondanks de maatschappelijke discriminatie jegens hen. De wet stelt dat in “… een tijd waarin Indianen werden ontmoedigd hun inheemse cultuur in praktijk te brengen, een paar dappere mannen hun culturele erfgoed, hun taal, gebruikten om de loop van de geschiedenis te helpen veranderen.”

Leiders van het Amerikaanse Huis en de Senaat eerden de Native American codesprekers tijdens een Congressional Gold Medal-ceremonie in de Emancipation Hall van het US Capitol Visitor Center op 20 november 2013. De medaille – de hoogste uiting van waardering van het Congres – werd uitgereikt als erkenning voor de moed en toewijding van deze codesprekers als leden van onze strijdkrachten tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De hoogste burgerlijke onderscheiding van het land werd toegekend aan 33 stammen.

Voormalig voorzitter van het Huis van Afgevaardigden John Boehner (R-OH) verklaarde in zijn opmerkingen: “Dankzij hen zullen daden die wellicht tot legende zijn verbannen, nu in de herinnering voortleven. En helden die te lang niet werden erkend, zullen nu onze hoogste erkenning krijgen.”

President Biden verontschuldigd zich voor het dwangmatig beleid van de Native American kostscholen, dat leidde tot misbruik en de dood van zeer velen van deze kinderen.

“Ik bied formeel mijn excuses aan als President van de Verenigde Staten van Amerika voor wat wij gedaan hebben”, zie zijn speech in onderstaande link;

https://www.nbcnews.com/politics/joe-biden/biden-apologizes-forced-native-american-boarding-school-policy-caused-rcna177242

Zeer belangrijke dag voor alle “INDIGENOUS PEOPLES DAY”, vergeet “Columbus day”, maar vier en herinner de werkelijke bewoners van de US, wordt dit jaar gevierd, ondersteund door het dragen van een oranje shirt met een duidelijke tekst erop waar het voor staat.

De staat South Dakota, waar de Indianen 8,5% van de bevolking omvatten, heeft in 1990 Columbus Day herdoopt in Native American Day. Berkeley, een voorstad van San Francisco in Californië, houdt sinds 1992 een Indigenous Peoples Day. Dit jaar zullen steden zoals Albuquerque (New Mexico), Portland (Oregon), St. Paul (Minnesota) en Olympia (Washington) zich bij die Indiaanse herdenking aansluiten. Vorig jaar deden Minneapolis en Seattle dat al.

Er is dus een trend en die wordt in de hand gewerkt doordat veel Indianen de aloude reservaten achter zich laten en zich gaan vestigen in grote steden en daar dus kiezers worden. In totaal is slechts 2% van de huidige Amerikanen van Indiaanse afkomst, maar die groep krijgt wel steeds meer erkenning in de VS.

Eerst zijn we op 05 Oktober nog eens naar een reisbureau (Tiago Tours) in Zwolle geweest, omdat de “gasten” voor de Nanai dag op 06 Oktober ook aldaar workshops en optredens ingepland hadden.

06 Oktober, na een verblijf in het Fletcher hotel waar de dag ook doorgaat, hebben we genoten van optredens, verkoop standen, lezingen, getuigenissen, tentoonstellingen, rondedans, …….., zij waren van de partij: Alyssa James, Navaho; Shane Mitchell, Lac du Flambeau Band Ojibwe; Michelle Reed, Lac du Flambeau Band Ojibwe; Franci Lynn Taylor, Choctaw.

Met Michelle en Shane.